20. yüzyıl Rus edebiyatının en önemli şairlerinden sayılan Anna Ahmatova’nın şiirlerinde aşk, ayrılık, yalnızlık, hasret, umut, ölüm kavramları bambaşka bir tonlamayla karşılık bulur ve okuru derin bir duyguyla sarsar. Ahmatova’ya göre şiir yaşamın bir yansıması olmalıdır; bu görüş, onun şiirlerini özümseyebilmek için de yaşamına tanık olmaya davet eder: Yorucu ayrılıklar yaşayan bir kadın, kocasının ilgisine hasret bir eş, cezaevi kapılarında evlat yolu gözleyen bir anne, ülkesinin geleceği için kaygılanan bir yurttaş, sürgüne ve sansüre mahkûm edilmiş bir şair dolaşır mısralarında. Geçmişin acı hatıralarını ve geleceğe dair belirsizliği bir araya getiren bu zamansız mısralar Ahmatova’nın varoluşa dair sorularını umut ilkesinin içinden gösterir. Boris Eyhenbaum’un ifadesiyle, “Ahmatova’nın şiiri sohbet havasındadır, dar bir çevrede bir araya gelen insanların arasında geçen samimi bir muhabbet gibidir, anlatılmayı bekler.”
