Altı yaşındaydım; çok karlı bir gece, Kars’ta, gece saat 3’te annem baÅŸka bir arabaya bindi ben baÅŸka bir arabaya. Onlar öndeydi, biz arkada. Kırmızı ışıklarını takip edecektik ve böylece bilecektik. Neyi? Güvende olduklarını, yaÅŸadıklarını... Kırmızı ışıklar gözden kayboldu, tedirgin oldum, küçücük yaşıma raÄŸmen anladım, ama sanki boÄŸazıma bir ÅŸey geldi oturdu, konuÅŸamadım. Ne çırpınabildim ne aÄŸlayabildim. Ve bu konuda, o gece hakkında yıllar yılı hiçbirimiz konuÅŸmadık.
Flamingolar Pembedir benim alternatif hayat hikâyem. Küçük bir kız çocuÄŸu hiç konuÅŸmadan, hep dinleyerek, bütün varlığıyla hayatı anlamaya çalışır. Onu teselli eden tek bir yer vardır, kayığı, yani annesinin kayıp kucağı. -Aslı Perker
“Seviyorum. Ama insan sevdiÄŸini öldürür mü?”
“Ahhh. Sen nasıl bir soru sordun Bahriyeli? Ä°nsan sevdiÄŸini öldürür. Hem de her gün.”
