Kim bu adamla kadın? Eski, bildik birilerine benziyorlar ama hatırlayamıyorum. O kadar çok insan gördüm ki… Ölüler birbirine benziyor, diriler birbirine. Sonra diriler ölülere, ölülerde dirilere benziyorlar. Bilmiyorum.
Her ne kadar çaba göstersem de görmemek ve duymamak için, beceremiyorum.
Adamın haykırdığını işitiyorum:
“Hayat bir kere!” diyor.
Sonra derin bir sessizlik.
Arada onu bozan hışırtılar.
Kendimi zehirliyorum, kendimi boğuyorum.
Üşüyorum. Ne kadar ılık olsa da hava.
İnsanlığın binlerce yıldır peşinden koştuğu ölümsüzlük ve efsanelerle kurgulanmış bir hiaye…
Özen Yula; ölüm, yaşam, insan, tanrı, zaman ve sonsuzluk üzerine olağanüstü bir roman sunuyor bizlere…
