AÄŸustos 1944’te, Auschwitz Toplama Kampı’nda katliamın gerçekleÅŸtirilmesine yardım etmeye zorlanan Sonderkommando üyeleri her türlü tehlikeyi göze alarak toplu imha sürecini fotoÄŸraflamayı baÅŸarır. Kamptan kaçırılıp Polonyalı direniÅŸ savaÅŸçılarına ulaÅŸtırılan fotoÄŸraflardan yalnızca dördü kalır geriye. Her Åžeye RaÄŸmen Ä°mgeler, gaz odalarına sürüklenen kadınları, yakılan ceset yığınlarını gösteren bu fotoÄŸrafları konu ediyor. Didi-Huberman’ın bu imgelere yönelik ilgisini röntgencilik olarak eleÅŸtirenlere güçlü bir yanıt niteliÄŸindeki metin, Jean-Luc Godard’dan Claude Lanzmann’a, Primo Levi’den Hannah Arendt’e, Walter Benjamin’den Georges Bataille’a ve daha birçoklarına uzanarak, Shoah’nın temsil edilebilirliÄŸi ve imgelere doymuÅŸ bir dünyada arÅŸiv fotoÄŸraflarının statüsü hakkındaki tartışmalara paha biçilmez bir katkı saÄŸlıyor. GörünüÅŸ ile hakikat arasındaki karşıtlığın ötesinde imgeyi yeniden düÅŸünüyor, anlatılması imkânsız olanı her ÅŸeye raÄŸmen anlatıyor.
