“Huzursuz bir kuÅŸ olmasaydı yürek, belki çok daha uzun sürerdi ömrümüz ama daha az yaÅŸardık. Bunca cinayet iÅŸlenmezdi o zaman, bu kadar çok roman yazılmazdı. Efendilik taslayanlar tepemizden hiç eksilmese de kimin sevinciyle sevinip kimin kahrını hayatının harcı yapacağına kendince karar vermiÅŸ bir yüreÄŸin çırpınışı kolay dinmiyor. “Arzu” dediÄŸimiz ÅŸey bu kadar asi, bu denli başına buyruk olmasa, tazecikken bizi döktükleri o kalıpların içinde katılaşıp kalırdık herhalde. TaÅŸmazdık, akmazdık, kanamazdık. YüreÄŸimizin kime varabileceÄŸine hükmetmeyi kendine hak görenlerin gölgesinde, bu halin garabetini pek de sorgulamadan yaÅŸayıp gidiyoruz çoÄŸumuz. Kerameti kendi kutsallarından menkûl bir düzen, kiminle iç içe geçebileceÄŸi konusunda kurallar koyuyor yetiÅŸkin bedenlerimize. Susuyoruz. Bir norm var kafalarında onların, bir “normal” var; maazallah anormal sayılmayalım diye uymasak da uyar gibi yaptığımız bir ÅŸekil. Derken gün geliyor…”
Hepimiz okuduklarımızla deÄŸiÅŸiriz ve o “norm”ların dışına taÅŸarız. Yasemin Çongar bir edebiyat metni olan denemelerinde Michael Haneke, Jean Genet, Damien Hirst, Lawrence Durell, Victor Hugo, Charles Dickens, Mo Yan, Salman Rushdie, Alan Turing, John Irving, Will Self, David Hockney, Richard Sennett, Siri Hustvedt, Denis Lehane, Claire Messud ve daha nice yaratıcının izinden kendini kuruyor bir kez daha.
