Bu defa küçük şeyleri anlatmanın derdinde Şebnem İşigüzel. Küçük gibi görünse de hepimizin boyunu aşan, hayatı burnumuzdan getiren şeyleri. Bize kaderimizin efendisi olmadığımızı ve olamayacağımızı hatırlatan küçük şeyleri... Acı zariflikler de bu küçük şeyler arasında değil midir? Hem zariflikler hep tatlı olmaz ya... Zarifçe dayatılanlar, zarifçe sevilmek istemeler,kapıları kapatmaları, kendine gömülmeler, kaderine boyun eğmeler, başkaları tarafından tuzla buz edilip "zarif ve küçük" parçalara ayrılmalar. Kader, Tanrı ve hayat karşısında uslu uslu, sakin sakin ezilmeler...
Yazar yüksek dozda, ağır, yakıcı bir ilacı, eli hafif bir hemşire gibi okurun damarına akıtma niyetinde bu defa. Görünürde sıkı bir iğne yemiş gibi hissettirmeden, ama bir kez damarlarda dolaşmaya başladığından baş döndüren, biraz da sızlatıp acıtan öyküler bunlar. Kader ile insan arasında kalan öyküler... Şebnem İşigüzel, büyük ilgi gören ilk kitabı Hanene Ay Doğacak'tan sekiz, Eski Dostum Kertenkele'den beş yıl sonra, yazının ağır ağır kendi hayatını rehin istediğini hissettiren yepyeni öyküleriyle okurun karşısına çıkıyor...
