Tüm öykülerini Kimse Bilmesin’de topladığımız Abdullah AtaÅŸçı’dan yeni bir öykü kitabı. Bu öyküler, yüzyıllık bir Türkiye fotoÄŸrafı, farklı bölgelerden, köklerden insan manzaralarından acının ve kaderin kimliksiz olduÄŸunu anlatıyor. Susmak Derdi, zamanın azabında bu coÄŸrafyanın ruh atlasında bir gezintiye çıkarıyor okuru. Susmanın, nasıl büyük bir dert olduÄŸunu sadece insanlara deÄŸil, doÄŸadaki en küçük bir varlığa dahi hissettiren Rukiye, 1915 senesinde Rize’de karşılıyor bizi. Rukiye’den sonra ÅŸehirden ÅŸehre gidiyoruz. Susmanın baÅŸka bir hâlini bu defa Sarkis’te, Mıhmığ’da, Lena’da ve diÄŸerlerinde okuyoruz. En sonunda baÅŸka bir dilde susmanın insanı nasıl çaresiz bıraktığını Samirra gösteriyor bize, 2019’da Ankara’da.
Kelimeler baÅŸta olmak üzere zaman içerisinde insanlar, aÅŸklar, meslekler, evler, yollar her ÅŸey deÄŸiÅŸiyor ama deÄŸiÅŸen pek bir ÅŸey yok aslında. Bu coÄŸrafyanın hikâyesi de kendini tekrar ede ede büyüyor. Susmak Derdi buna bir itiraz…
YaÄŸmur yaÄŸmadı, kızıl bir ses geçti boÅŸluktan. BoÅŸluÄŸun uzayan damarlarında bir ânın pıhtılaÅŸması vardı sonra. YaÄŸmur yaÄŸsaydı, öyle bildiÄŸi gibi en sert hâliyle can acıtan; onu kendine getirebilirdi. YaÄŸmur yaÄŸsaydı, daÄŸa bakardı örneÄŸin; orada köyünü, köyünün eski hâlini görürdü, sessizlik içinde bütün seslerini giyinmiÅŸ bir çocuÄŸun yüzü büyürdü ardından, çocuÄŸu olurdu bu evvela, ardından torunu.
YaÄŸmur yaÄŸmadı, pörsümüÅŸ bir görüntünün ucunda duruyordu, bundan emindi artık. Tenine batıyordu bu bilmek hâli, canı acıyordu. GöÄŸe bakıyordu, dağılmış ince bir hamur gibi açılan bulutlara… GöÄŸün bu hâline bir anlam veremiyordu.
