Türkiye’nin en büyük “pop figürü” Mustafa Kemal Atatürk üzerine ÅŸimdiye dek çok ÅŸey yazıldı. “Ebedî Åžef” genelde katıksız övgü ile yazı konusu oldu. Son yıllarda “Atatürk”e deÄŸil, “Mustafa Kemal”e de bakabilen kimi denemelerle karşılaşıyoruz. Kendisi ve algılanma baÄŸlamları halen tartışmaya açılmış sayılmazsa da, akademik ve edebî karşı çıkışlar kısmen izlenebiliyor.
EleÅŸtirelliÄŸi elden bırakmadan, yoÄŸun istihza ile yazılmış bu yazılar, Roni Margulies’in iki koleksiyonundan oluÅŸuyor: Ä°lki, çoÄŸu Taraf gazetesindeki “Solduyu” köÅŸesinde yayımlanan yazıları; ikincisi, çoÄŸu ilk defa bu kitapla gün ışığına çıkan siyah-beyaz tören, büst, heykel fotoÄŸrafları. Atatürk büstü önünde fotoÄŸraf çektirenler, “Atam sen kalk da ben yatam” törenlerinde ÅŸiir okuyan çocuklar, statlarda bedenleriyle Atatürk imzası oluÅŸturanlar, Kemalist düsturları yazanlar… Margulies’e ÅŸunları düÅŸündürenler: “Vay be! Çocuklara ne eziyet etmiÅŸler! Nazi törenlerine, Kuzey Kore’deki heykellere ne kadar benziyor!”
Resmî ideolojiyi eleÅŸtiren, Kemalizmin aşırılıklarını alaya alan bu yazılar, yıllarca sahaflardan, ahbaplardan ve gazete arÅŸivlerinden toplanan siyah beyaz fotoÄŸraflarla beraber bize “yeni” bir ÅŸey öneriyor. Törene, bayraÄŸa, heykele ve ezberlere yeniden bakmayı… Bu, nereden bakarsak bakalım, cesur bir öneri.
“Kemalistlerin demokrasi anlayışı zaten ÅŸöyle bir ÅŸey deÄŸil mi: Yığınlar bilinçsiz ve karanlığa açıktır; bu nedenle kendileri için neyin iyi, neyin kötü olduÄŸunu bilmezler; kendi kendilerini yönetemezler. Bilinçli ve aydınlığa açık olan, silahlı ve üniformalı kiÅŸiler bilinçsiz yığınları yönetir. Bu yönetim ÅŸekline demokrasi denir. Zaten eski Yunanca’da “demos” kelimesi “Genelkurmay BaÅŸkanlığı” anlamına gelir, “kratos” ise Atina ÅŸehir devletinde hüküm sürmüÅŸ olan bir tür Özel Harp Dairesi’dir.”
-Roni Margulies
